Net als in de film

Hey allemaal!

Wederom is er weer veel gebeurd de afgelopen twee weken! Eigenlijk moet ik wat beter naar m’n moeder luisteren en wat vaker een verslagje typen. Zodat het niet te veel wordt. Maarja, ik wil jullie niet te veel jaloers maken natuurlijk! ;)

De vorige keer schreef ik dat ik uit keek naar het geplande tripje: Apiapaati. Die trip was zéker de moeite waard. We waren met 8 meiden. Onder begeleiding van 3 (jonge)mannen!

Na een lange busrit kwamen we tot een punt waar we niet meer verder konden over de weg. Hierna hebben we al onze spullen in een boot geladen en zijn we vervolgens nog 3 uur richting plaats van bestemming te varen.
Apiapaati is een eilandje van ongeveer 2 voetbalvelden groot. Waar de vader van onze reisgids woont samen met zijn gezin (meerdere vrouwen en véél kinderen!).
Na dat we onze hangmatten hadden opgehangen (onze slaapplaats tijdens deze trip) was het tijd voor een verfrissende duik. Met behulp de stroming konden we zo een rondje rond het eiland drijven.
Na een lekkere maaltijd hebben we ’s avonds bij het kampvuur gezeten en genoten van de sterrenhemel.

De volgende dag hebben we de Ananasberg beklommen. Om vervolgens te genieten van een erg mooi uitzicht over de jungle! Na zo’n inspanning was het weer tijd voor het welverdiende verkoeling. We zijn daarop richting de watervallen gegaan.
’S avonds hebben we nog een wandeling gemaakt in de jungle. Wat voelde ik me klein zeg! Jammer genoeg geen beestjes gespot. Maar erg bijzonder om een keer te doen!

Zondag hebben we een dorpswandeling gemaakt in het inheemse dorpje wat aan de overkant van het water lag. Erg mooi te zien hoe deze mensen wonen, werken en leven…
Hierna met het bootje naar een andere waterval vertrokken. Waar we hebben ge-raft en in de stroming van de waterval konden springen!
Die avond stond toch wel het meest bijzondere van de trip op de planning… We mochten mee gaan kijken naar een begrafenisfeest van de Marrons. Deze mensen rouwen namelijk niet om de dood van een persoon. Maar vieren het mooie leven wat ze hebben mogen hebben. Aangezien deze man 75 was geworden (erg oud!) was het wel 2 weken feest! Wijzelf hebben ook nog een dansje gewaagd met de bevolking. Onze aanwezigheid leek ze totaal niet te storen.

Maandag zijn we weer begonnen aan de terugreis om nog even langs de stuwdam te rijden. Ondertussen waren we natuurlijk al op het Brokopondo meer zelf geweest. Maar de stuwdam zelf zien was ook erg indrukwekkend!

Die dinsdag hebben we afscheid genomen van Sharon. Hierna hebben we weer een normaal ‘werk weekje’ gehad.
Zaterdag hadden we een salsa feestje van de dansschool. Waar we ons diploma mochten ophalen. Een erg leuke avond! Maar helaas moesten we voor de after-party bedanken. Want we hadden zondag afgesproken naar de kerk te gaan (ja écht waar..).

Wat was dat een bijzondere ervaring. Net als in de film zullen we maar zeggen. Een gospel koor stond al flink los te gaan toen we aankwamen. De leek een beetje qua indeling op het schelde-theater. Qua formaat ook. De eerste en tweede verdieping zaten vol. En alle mensen leken het prima naar hun zin te hebben!
Het eerste uur hebben we geluisterd naar de opwekkingsliederen van het koor en kunnen genieten van de danseressen die blij mee-dansten met de muziek. Ze deden me nog het meest denken aan de Indische waterlelies in de Efteling. Zoveel rondjes draaide ze! En ook de pakjes deden er niet veel aan af!
We zaten op het balkon, maar we konden alles ook live mee volgen op grote schermen waar alles live werd uitgezonden en de teksten werden geprojecteerd.
Vervolgens kwam het ‘serieuze’ gedeelte. De preek.
Maar hierna vloog het gospel koor er weer in en konden we weer genieten van hun muziek en de danseressen. Vervolgens riep de voorganger op dat mensen met ‘kwaaltjes’ naar voren mochten komen voor de genezing. Voor het podium gingen ze allen staan. Waarna de pastoor langs ze liep en ze leek te zegenen. Met als gevolg, gillende, trillende, vallende en hysterische mensen. Erg bijzonder te zien… Tegen het eind van de zegening werden ze weer ‘wakker’ en liepen weer vrolijk richting uitgang. Want de mis was hierna gedaan.

De vrouw die ons had uitgenodigd had voor ons een maaltijd klaar gemaakt bij haar thuis. Nasi, lasagne en een loempia met kousenband. Erg lekker allemaal. Al valt er over de combinatie wel wat te zeggen...
Jammer genoeg merkte ik wel al op de terug weg dat er iets in het eten had gezeten waar ik niet goed op reageerde. En bij thuiskomst ben ik dan ook meteen op bed moeten gaan liggen.
’S avonds stond er eigenlijk nog een feestje gepland. Maar die heb ik maar overgeslagen.

En gisteren. Omdat het hier nog niet genoeg feest is. Wederom een nationale feestdag! Holi Pagwa. Het Hindoestaans Lentefeest. Er was een festival gepland bij de Palmentuin en het Onafhankelijkheidsplein. 5 minuutjes lopen van ons huisje. Rond half 4 zijn we vertrokken. En eenmaal op het terrein zaten we na 10 minuten helemaal onder de kleurtjes. Want zo wordt Holi Pagwa nou eenmaal gevierd. Met véél kleur!
Wat een feest! Ik weet nu al dat ik dit in Nederland niet meer zo mee zal maken op deze manier.

Net als in de film. Zo voelde het hier zo wel de afgelopen dagen. Dingen die ik tot nu toe enkel nog maar op tv heb gezien maak ik hier écht mee. De natuur en cultuur. Bijzonder, imponerend, indrukwekkend etc. etc. Wouw, ben echt blij dit te mogen mee maken!

Veel groetjes vanuit het warme Suriname!